Materiały magnetycznie twarde
Materiały magnetycznie twarde – grupa materiałów wykazujących własności ferromagnetyczne, dla których wartość natężenia koercji HC jest powyżej 10 kA/m (typowo powyżej 100 kA/m, do 24 MA/m). Materiały magnetycznie twarde nazywane są również magnesami trwałymi.
Własności magnetyczne[edytuj | edytuj kod]
Pętla histerezy materiału magnetycznie twardego jest stosunkowo "szeroka" z uwagi na duże wartości HC.
Pożądanymi parametrami materiału magnetycznie twardego są:
- duża wartość remanencji (indukcji szczątkowej), pozwalająca uzyskać siły mechanicznej (proporcjonalnej do kwadratu indukcji)
- duże natężenie koercji, pozwalające na uzyskanie jak największej energii magnetycznej
- odpowiednie własności mechaniczne (w zależności od zastosowania)
- odporność na korozję
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Magnetyki twarde stosuje się wszędzie tam, gdzie wymagane jest silne stałe pole lub indukcja magnetyczna. Do najprostszych zastosowań należą wykorzystania siły mechanicznego przyciągania ozdobnych magnesów na chłodziarkach lub zapięć w damskich torebkach.
Wykorzystuje się je również w silnikach lub generatorach synchronicznych (szczególnie w elektrowniach wiatrowych) oraz w siłownikach elektromagnetycznych lub czujnikach.
Przykłady materiałów[edytuj | edytuj kod]
Jest kilka grup magnetyków twardych:
- stopy metali ferromagnetycznych, np. Alnico zawierające Fe, Co, Ni, Al, Cu
- twarde ferryty, o składzie MOFe12O, gdzie MO jest zwykle tlenkiem baru lub strontu
- magnesy na bazie metali ziem rzadkich, przykładowe składy chemiczne to: Nd2Fe14B, SmCo5.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ M. Soiński, Materiały magnetyczne w technice, Biblioteka Centralnego Ośrodka Szkolenia i Wydawnictw SEP, Polska, 2001, str. 83